Pınar Çekirge “Fonda hep o ferah feza peşrevi…”

12 Şubat 1969 tarihinde aramızdan ayrılıp gittiğinde sade elli sekiz yaşındaydı. Yani yapacak daha çok şeyi vardı Vahe Ozinyan’ın. Biz onu Vahi Öz olarak tanımış, çok sevmiştik.

Türk gösteri sanatlarına (sinema, tiyatro) tam kırk üç yıl hizmet vermişti. Hep güldürdü bizleri, kahkahalara boğdu. Hacı Bey oldu, bazen bir Osmanlı paşası, mahalle bakkalı, çoğunlukla gözü çöplükte kalmış kart horoz (şimdiki tanımıyla azgın teke sendromundan muzdarip) olarak gönüllere yerleşti. Gerdan kırdı, “Ama Bediaaaaa ” diye Mualla Sürer’e seslendi tüm sevimliliğiyle.

Kocaman göbeği, kat kat gıdığı, dolgun yanakları, kalın ensesi, yuvarlak gözleriyle Horoz Nuri’ydi o. Vahi Öz’dü. Dahası, kolejli Filiz’in taşra kökenli babası, Türkan ve Ajda’nın kayınpederi,  Öztürk ve Efkan’ın beybabalarıydı.

 “Sana eferim oğlum Ehmet , sana da pıravo…”

Ayşeciğin aşçı dedesi, Mualla Sürer’in uzatmalı sevgilisi, Turist Ömer’in en bi kankisiydi. Cilveli, işveli bakardı cins-i latiflere. Piliçleri kovalamaktan mutluluk duyardı. E, serde ‘Horoz Nuri’lik vardı. Çapkındı.  Hovardaydı.  Ve tam yirmi dört ayardaydı. Güldü mü güller açardı hemen yüzünde, biz de onunla gülerdik.

Değerli hatırasına saygıyla